Er was mij gevraagd om eens een blog te schrijven over opvoeding. En eigenlijk vind ik dat best moeilijk, want hoe het ook went of keert, iedere ouder doet het op zijn eigen manier, waar hij of zij zich goed bij voelt en dat mag ook.
Ik ben best beschermend, mijn kinderen zijn het liefste wat ik heb en ik wil ze graag behoeden voor de grote, boze wereld, al weet ik dat dat niet altijd goed is. Sommige dingen zullen ze echt zelf moeten ontdekken!
Wanneer je kinderen hebt, ontkom je er niet aan. Er komt een moment dat je moet loslaten. Dat kan al op jonge leeftijd zijn, wanneer je kind gaat buiten spelen of voor het eerst alleen naar de speeltuin verderop mag. Ik weet nog goed dat we hier kwamen wonen en de oudste 2 niet zelf naar de speeltuin mochten. Wanneer je er dan aan toe bent om dat los te laten, is het eerst even heel spannend, maar na een tijdje weet je niet beter en kan je je niet meer voorstellen dat je je daar zo druk om hebt gemaakt. Grappig is dat eigenlijk, hoe snel alles went.
Intussen zijn de oudste 2 natuurlijk net 11 en bijna 9 en crossen ze de hele wijk door. Sommige kinderen van die leeftijd blijven soms best al eens een poosje alleen thuis. Mijn kinderen tot op heden nog niet echt. We voelden ons daar allemaal nog niet echt prettig bij. En dat komt ook vanzelf wel. De oudste zit nu net in groep 8, best wel een dingetje (voor mij vooral). Voor zijn verjaardag heeft hij een nieuwe fiets gekregen. Eigenlijk fietsen we niet zoveel. We wonen aan de buitenkant van de stad en doen bijna alles met de auto. Maar dat fietsen moet er toch ook maar eens van komen, want nog een jaar en dan moet hij naar de middelbare school fietsen. Dus de afgelopen tijd hebben we al een paar keer naar school (4,5 km) en naar het centrum gefietst. De weg kent hij dan ook op zijn duimpje, daar hoef ik niet bang voor te zijn.
En zo kwam er, vlak voor de zomervakantie op donderdag, watersportdag voor groep 7. Met de fiets naar school komen en 14:00 uur uit, eerder dan zijn zusje. Het kwam eigenlijk het beste uit als hij zelf ging fietsen. Wikken en wegen, al dagen was ik erover aan het malen, wat vond ik het spannend! Hem vertrouwde ik wel, de weg wist hij heus, maar wat als hij geschept werd door een auto? Uiteindelijk aan hem zelf gevraagd wat hij ervan zou vinden en hij wilde het heel graag zelf doen. Dus zo gezegd, zo gedaan.
Donderdagochtend mocht hij helemaal alleen op pad met de huissleutel, zodat hij na school naar binnen kon en nog een uur alleen thuis zou zijn. Ik wilde mijn schoonmoeder nog vragen om hier te zijn als hij thuis kwam, maar dat hoefde niet, hij vond het maar wat stoer om alleen thuis te zijn. Dus stonden we hem donderdagochtend uit te zwaaien, daar ging hij dan, helemaal alleen, heel stoer. Hij slingerde van de ene kant van de weg naar de andere kant en weg was hij. 20 minuten lang ijsbeerde ik door het huis, tot er een foto kwam van mijn beste vriendin dat hij veilig was aangekomen. Zo fijn! Zo kon ik tenminste met een gerust gevoel naar mijn werk. Rond 14 uur zat ik alweer naar de klok te kijken, ik had hem gevraagd een appje te sturen als hij veilig thuis was. 14:20 uur nog geen app, zal ik hem dan appen? Nee, ik moet hem ook de kans geven dat zelf te doen, straks denkt hij nog dat ik hem niet vertrouw. En om half 3 belde hij op, heel blij en trots: “Ik ben er hoor, ik kreeg alleen de voordeur niet open, dus ik ben via de achterdeur naar binnen gekomen”. Die cursus voordeur openmaken heeft hij ’s avonds gekregen. Missie geslaagd!
