Bruiloft #1

Pfoe, de afgelopen weken stond mijn blog even op een wat lager pitje. Mijn vriend en ik hebben namelijk tijdelijk de leiding over het bedrijf gekregen waar ik werk. En dat is naast mijn vriend al zijn andere banen, de kinderen met hun sporten en huiswerk, het huishouden en alle andere verplichtingen best pittig. Het brengt ook de nodige stress met zich mee. De ultieme relatie-test! Als we dit overleven, kunnen we samen de hele wereld aan. En al kibbelen we af en toe, stiekem is het ook hartstikke leuk zo samen. Eigenlijk gaat het ons heel goed af, dat geeft best een kick dat wij dit samen kunnen. Maar ook belangrijk om werk en privé gescheiden te houden. Af en toe kunnen we het thuis best even over het werk hebben, maar daarna moet het ook weer afgelopen zijn. Gelukkig hebben we genoeg afleiding, bijvoorbeeld het plannen van onze bruiloft.

Over 7 maanden is het al zo ver, dan geven wij elkaar het ja-woord. Sinds ik gevraagd ben in Kaapverdië op 1 van de meest romantische plekjes op aarde leek het allemaal nog heel ver weg. Intussen vliegen de maanden voorbij en hebben we ook al best een hoop geregeld. De datum en locatie staan vast, we hebben een online melding gedaan bij de Gemeente van een voorgenomen huwelijk (voorheen ondertrouw), de DJ is geregeld, wij hebben ceremoniemeesters gevraagd en ik heb mijn getuigen gevraagd. Ook hebben we de dag al helemaal doorgesproken met de ceremoniemeesters. Dat hadden wij samen eigenlijk nog helemaal niet gedaan en alles wel vastgelegd, maar afzonderlijk van elkaar. Door het met z’n allen te hebben besproken, kwamen we soms toch tot inzichten die wel of niet handig zijn op die dag. Ik heb een adresje voor bloemen, een lieve vriendin gaat mijn haar doen. De ‘ save the date’ en ‘ save the evening’ zijn verstuurd. Voor de trouwkaart zelf hebben we al wel in ons hoofd hoe die eruit moet zien. Er zijn nog genoeg dingen te doen, maar we schieten al op. We hebben afgesproken alles op ons gemakje te doen (lees: we laten ons niet gek maken) en dat lijkt ons tot nu toe prima af te gaan.

Zaterdag 3 november was het dan zo ver. Ik ging op zoek naar DE droomjurk! Van tevoren had ik natuurlijk al flink rond gekeken online. Zoveel moois! Toch viel het mij op dat iedere keer wanneer ik een jurk mooi vond, het een Ladybird jurk was. Daarom besloot ik voor mijn zoektocht een verkooppunt van Ladybird te zoeken en die was al gauw gevonden. We gingen naar Valkengoed Wedding Fashion in Amersfoort. Ik nam mijn dochter, moeder, zusje, schoonmoeder en mijn 2 beste vriendinnen mee. Een paar weken van tevoren vroeg mijn zusje nog of ik het al spannend vond. Ik dacht nog: “Spannend, hoezo? Ik ga gewoon een paar jurken passen en that’s it”. Maar hoe dichterbij de dag kwam, hoe spannender ik het vond. Wat als ik DE jurk niet zou vinden? Nadat ik een online pasafspraak had gemaakt kwam er in beeld dat wanneer je meer dan 4 mensen mee zou nemen, je van tevoren even moest bellen, zodat ze daar rekening mee konden houden. Alleen dat vond ik al spannend! Maar gelukkig nam er een hele aardige mevrouw op die mij op mijn gemak stelde. Ze zei wel dat het druk zou worden zaterdag, maar ik had er nu alleen nog maar meer zin in. Zaterdagochtend werd ik wakker met hoofdpijn, toch iets te spannend dus. Ik was van plan om die dag een fotoblog voor jullie te maken, maar ik heb uiteindelijk alleen een foto gemaakt van mijn hand met de pillen die ik die ochtend in nam en die zal ik jullie maar besparen. Gelukkig was het daarna alleen maar genieten!

De pasafspraak was om 13:15 uur en er werd 2 uur gereserveerd. Ik ging samen met mijn dochter, schoonmoeder en 2 vriendinnen in de auto. Met het zweet op mijn rug, want omdat we met z’n 5en waren, moesten we met de auto van mijn vriend. En ik kan daar opzich prima in rijden, maar vond vooral het parkeren in zo’n grote, drukke stad met het grote gevaarte erg spannend. En het idee dat ik daar een torselet en petticoat aan kreeg maakte het er ook niet beter op. Uiteindelijk natuurlijk weer voor niks druk gemaakt (as usual), want we konden zo voor de deur parkeren en dat ging prima. Mijn moeder en zusje stonden ons al op te wachten.

We werden heel hartelijk ontvangen met koffie/thee en mochten gelijk aan een tafel gaan zitten. Daar mocht ik aan de verkoopstyliste vertellen wie ik allemaal had meegenomen en zij vertelde een beetje hoe het in zijn werk ging en stelde mij wat vragen. Ook vroeg ze of ik een foto op mijn mobiel kon laten zien van wat ik mooi vond. Nu was er 1 jurk die ik heel mooi vond en die heb ik haar laten zien. Gelijk daarna ging ze jurken pakken in die stijl. En je kon duidelijk merken dat ze er verstand van had. Eigenlijk waren bijna alle jurken die ze gepakt had mooi. Ik vond het zo spannend! Ik mocht in een soort van pashokje, rondom gingen de gordijnen dicht en het leuke was dat Naomi er ook helemaal bij betrokken werd. Zij mocht helpen en de mevrouw assisteren. Ik kreeg schoentjes aan, een torselet en petticoat en de 1e jurk ging aan. Die was al prachtig! Ik ben wel heel klein en de jurken waren veel te lang voor mij, dus voor het effect moest ik iedere keer op een verhoging gaan staan en dan gingen de gordijnen open. Zo grappig hoe mijn moeder, zusje, schoonmoeder en 2 vriendinnen mij dan iedere keer van top tot teen bekeken. Stond ik dan op mijn voetstuk. De 1e jurk was prachtig! En zeker een kanshebber. Maar het is uiteindelijk de 2e geworden, een Ladybird! De 1e was heel mooi, maar de rok was heel zwaar en voor mijn gevoel heel bol. De 2e was een stuk luchtiger en had net even wat meer. Van tevoren vraag je je af hoe weet je dat dan he? Wanneer het DE jurk is. Maar het is net als wanneer je bevalling begint. Als het zo ver is, dan WEET je het gewoon. En bovendien hoefde ik niet eens iets te zeggen, iedereen kon het aan me zien, ik straalde van top tot teen! Ik voelde me ZO mooi. Precies wat ik had uitgelegd aan de mevrouw wat ik wel en niet wilde. De jurk was echt helemaal Daniëlle. Nu wil ik eigenlijk heel erg in details treden, maar dat ga ik uiteraard niet doen. Daarna heb ik nog 3 jurken gepast. De 3e was echt niks. De 4e was wel leuk, die was strapless met een los vestje eroverheen en de 5e had lange mouwen die kriebelden en dat stond ook heel stom. Daarna nog een keer nummer 2 aan en… VERLIEFD!

Van tevoren dacht ik nog dat ik niks extra’s erbij ging kopen, dat ik dat ook wel zelf los ergens anders kon doen. Maar ik ben absoluut geen hakloper en had nu al 2 uur hele fijne schoentjes aan met een bescheiden hakje die heerlijk zaten, dus doe die er maar bij. Ach en doe die torselet en petticoat er dan ook maar bij en nog een bijpassend broekje en armbandje. Het hele pakket compleet, dan zijn we maar klaar. Heerlijk gevoel, weer iets van het lijstje. Ik ging dus heel blij naar huis en dan kom je thuis en dan moet je je mond houden. Wat is dat moeilijk! De lach is die dag niet meer van mijn gezicht af gegaan en ’s avonds in bed voor het slapen gaan heb ik de foto’s nog even bekeken. Dan duurt 7 maanden nog best lang.